اشعار

دلی شکسته و چشمی ز گریه، تر دارم            گشــوده ام پَــر اگــر نیت ســفــر دارم

اگــرچه مــاه محــرم خــزان شــدم اما            همیشه چند دهه روضه در صفر دارم

همه ز مــرگ پدر ارث می برند ومن            بساط گریه ام ارثی ست کز پـدر دارم

هشام! زخــم دلم که برای حــالا نیست            من از غروب دهم زخم بر جگر دارم

زمانه دست ز قلب شکـسـته ام بــردار            من از بریدن رأسش خودم خبــر دارم

به یــاد ســاقی لب تشنــه امــام شهـیــد            میان قاب دلــم عکــسی از قــمر دارم

اگرچه قصه من مال سال ها پیش است            همیشه یک سر بر نیـزه در نظر دارم

غروب کرببلا زخـمهای سختی داشت            ولی ز شــام بـلا زخــم بیــشتــر دارم!

دلــم گــرفـته از اینکه نشد درآن ایــام            ز روی دست رقیــه طـنــاب بــردارم

نگــاه کــودکی ات دیـده بـود قـافـلـه را            تـمـام دلـهــره هـا را، تـمـام فـاصلـه را

هــزار بار بـمیـرم بـرات، می خـواهـم             دوبـاره زنـده کـنم خاطـرات قــافـله را

تو انتهـای غـمی، از کجـا شـروع کنم             خودت بگو، بنـویسم کـدام مـرحـله را؟

چـقـدر خـاطـرۀ تـلـخ مـانـده در ذهنت             ز نیزه دار که سر برده بود حوصله را

چه کودکی بزرگی است این که دستانت            گـرفـته بود به بـازی گـلـوی سلسله را

میـان سلـسـله مـردانه در مسیر خطـر             گـذاشـتی به دل درد، داغ یک گِـلـه را

چقدر گریه نکردید با سه سـاله، چقدر             به روی خـویـش نـیـاورده ایـد آبـلـه را

دلیـل قـافـله می بـرد پا به پـای خـودش             نـگـاه تـشـنـۀ آن کــاروان یک دلـه را

هنوز یک به یک، آری به یاد می آری             تـمـام زخـم زبـان های شهـر هلهـله را

مرا ببخش که مجبور می شوم در شعر             بـیـاورم کــلـمـاتـی شـبـیـه حـرمـلـه را

بگو صبور بلا در منا چه حالی داشت             که در تلاطم خـون دید قلب قـافـله را؟

شیعه كند مرا صـدا كه حجـت خــدا منم           آنكه شده به كــودكى شــاهد كــربـلا منم

ز بعد مرتضى على پس از حسین و مجتبى           از پس زین العــابـدین ولىّ كــربــلا منم

وارث علم و دین همه كنز خفىّ فــاطمه           شاهد كــوى علقــمه وصىّ مصطفى منم

آنكه ز بین خاك وخون با غم وغربتى فزون           سر بریده دیده است به روى نیزه‏ ها منم

همدم شیر خـواره ‏ام محرم گــاهواره ‏ام           همـسفــر رقیــه ‏ام مـحــرم بچــه‏ ها منم

همره كــاروانــیـان اسیر دست دشمنــان          به زیر تازیــانه ‏ها به شــام و نیـنوا منم

آنكه به روضه بانى است عاشق روضه خوانى است          چـه در بقیـع چه كربلا چه بین خانه ‏ها منم

قسم به این حـقـیـقـتـم بخــاطر مصیـبـتـم          آنكه بود به دست او بـرات كــربلا منــم

کـسی کـه بـود شـکـافــنـدۀ تـمـام عـلـوم            هزار حیف که از زهر کینه شد مسموم

ســر تـو بــاد ســلامت ایــا رســول الله            وصِّی پـنجـم تو کـشـته شد ولی مظلـوم

گهی به زخم زبان قلب حضرتش خستند            گهی به خانه اش از کینه خصم برد هجوم

بـسان مـادر و آبــاء رنـج دیـدۀ خـویـش            همیشه بود زحقّ و حقوق خود محـروم

به غـربت عـلـی و خـانـدان او سـوگـنـد            امـام ما ز جـهـان رفـت با دلی مغـمـوم

هماره قـصّۀ مـظلـومی اش بخاک بقـیـع            بود ز غـربت قــبـرش برای ما معـلـوم

زدردهــای نـهــانـی کـه بـود در دل او             کسـی نـداشـت خـبـر غـیر خـالـق قـیّـوم

حیات او همه با درد و رنج و غصّه گذشت            که بود ظلم به اولاد مصطفــی مـرسوم

نه طاقت است زبان را به وصف غم هایش            نه قدرت است قـلم را که تا کند مـرقوم

بـگـو به امّـت اسـلام، این سخـن (میثم)            به مرگ حضرت باقـر یتیم گشت علوم

موّاج می شــویم و به دریـا نمی رسیم            پرواز می کـنـیم و به بــالا نمی رسیم

این بــالــهـا شبــیــه وبــالنـد، ابتـــرنـد            وقتی به سیـر عالـم مــعــنا نمی رسیم

این چشمهای خیس و تهی دست شاهدند            بی تو به جــلـوه زار تماشا نمی رسیم

 تا بی کرانــه های حـضور خدائی ات            پر میکشیم روز و شب اما نمی رسیم

 باشد اگر تــمـام جـهــان زیـر پـایمـان            حتی به خــاک پای تو آقــا نمی رسیم

این حرف ها نشانۀ تقصیـر فهم ماست            حیران شدن میان صفات تو سهم ماست

دنیا تو را چگونه بـفـهـمد؟ چه باوری!            از مــرز عقلـهــای زمیــنی فــراتـری

مبهوت جــلــوه های جـلالت کمیت ها            کی می رسد به درک کمال تو بیت ها

ای باشکوه از تو سرودن سعادت است            این شعرها بهانۀ عــرض ارادت است

هفت آسمان به درک حضورت نمیرسد            خــورشیـد تا کـــرانــۀ نــورت نمیرسد

چـشــم مديــنــه مات ســلـوک دمادمت            بـوي بهشت مي وزد از خاک مقـدمت

مــحــو خـودت تمام سمـاوات می کنی            از بسکه عــاشقـانـه مناجــات می کنی

آقا کــلیــم طــور تــمنـا شـدیـم و بـعــد            دلـتـنگ چشم های مسیـحا شـدیم و بعد

مــثـل نسيــم در به در کوچـه ها شديم            با چــهــره ی محمدی ات آشنـا شـــدیم

 ای مـــظـهــر فـضـائـل پیـغمبـر خــدا            آئـیــنــه ی شــمــایـل پــیـغـمـبــر خـدا

 شايـسـتـه ی سلام و تحــيـّات احـمدي            احـيـا  کـنـنـده ی کـــلمـات مــحـمــدي

 نورعلی و فاطمه در تار و پود توست            شور حسین و حلم حسن در وجود توست

قلبش هزار چشمۀ نور و معارف است            هرکس به آيه اي زمقام تو عارف است

هرکس که تا حضور تو راهی نمیشود            عـلـمش به جــز زیان و تباهی نمیشود

یک شب به آســمـان قــنـوتت ببر مرا            تا بی کــرانــۀ ملـکـــوتـت بــبــر مـرا

امشب برای ما دو سه خط از سفر بگو            از کـاروان خستــه و چـشمان تر بـگو

روزی که بـادهای مخــالف امـان نداد            هفت آسمان به قافله ای ســایه بان نداد

دیــــدی به روی نیــزه ســر آفـتاب را            دیــــدی گـلوی پـرپـر طـفـل ربـاب را

دیـدی عمــود با سر سـقا چه کرده بود            تیر سه شعبه با دل مـولا چه کرده بود

در موج خيز شیون و نــاله دویـده ای            تا شام پا به پـای ســه ســاله دویــده ای

گل زخـمـهـاي سلسله يــادت نمي رود            هــرگز غـروب قـافـله يـادت نمي رود

هم نالــه با صحیـفه ی ماتـم گـریـستی            یک عمـر پـا به پای محـرم گــریـستی